آدم ها می آیند و می روند و غوغا به پا می کنند . گاهی آنقدر غرق نداشته های خود می شوند که تمام حق تو را به جای حق خودشان طلب می کنند و گاهی آنقدر دارا می شوند که بذل و بخشش های بی مورد می کنند به حدی که دیگران بخشش را وظیفه ای می دانند که در قبال آنها به روی شانه ات مانده. هم مورد اول به دوش انسان سنگینی می کند و مورد دوم . شاید این ما هستیم که حدود دیگران را در مواجهه با خود تعریف می کنیم . این ما هستیم که مرز های زندگی خود را تعریف می کنیم. گذشت ،بخشش و بخشیدن و .... مفاهیم ارزشمندی هستند . به گونه ای رفتار نکنیم که مفاهیم خوب و ارزشمند، به ضد ارزش ها تبدیل شوند . از هنجارهایی که می توانند شیوه درست زندگی کردن را بیاموزند ،ناهنجاری نسازیم . که قطعا در مراحل بعدی ،بهای مادی و معنوی بیشتری را برای درمان این نا هنجاری ها باید پرداخت کنیم.